maartenWie ben ik? Deze vraag stellen mensen op het pad van zelfontplooiing en spiritualiteit zich, uiteraard, vaak. Alleen al het stellen van de vraag, indien met een open geest gesteld en zonder al te snel te willen invullen, leidt je tot meer bewustwording. Het is heel goed dat we ons tegenwoordig die vraag stellen. Maar mijn inziens kan ze nooit helemaal beantwoord worden zonder een andere vraag te stellen, namelijk: Wie zijn wij?
Geen plant zonder wortels. Het overgrote deel van de planten moet kunnen wortelen in de Aarde. Ten eerste om stabiel te staan en zich van een duurzame plek te voorzien. Ten tweede neemt hij zo voedingsstoffen en water op. Ten slotte slaat hij in die wortels reserves op van waaruit hij opnieuw kan herrijzen als hij bovengronds afsterft. En dat laatste is belangrijk voor de vraag ‘Wie zijn wij?’
Wij als soort zouden zo’n 300.000 jaar bestaan. Maar van die gigantische periode is het slechts de laatste 100 jaar of zo dat ‘wie ben ik’ de bovenhand is gaan nemen op ‘wie zijn wij’. In al de rest van die tijd stond het Wij op de voorgrond. Meer bepaald wij als groepen mensen (stammen), en wij als mensen samen met de andere wezens in onze omgeving.
Animisme
Al die tijd waren WIJ, wij mensen allemaal over de hele wereld, animisten. Namelijk we geloofden, nee we wisten uit ervaring, dat ALLES bezield is, en samenhangt. Dus planten, dieren, bossen, rivieren, huizen, noem maar op, zijn allemaal bezield met een levende intelligentie. En die menselijke en niet-menselijke volkeren leven samen, en hangen samen. Daarom als je één schakel weghaalt, raakt het geheel uit balans. Wij begrepen dat.
Animisten erkennen dat de wereld vol personen is, waarvan slechts sommige mensen zijn, maar die allemaal respect verdienen omdat je niet anders kan dan in relatie met elkaar leven. (Graham Harvey). Deze ziens- en ervaringswijze staat wat mij betreft slechts in de pauzestand, en kan alleen maar terug tot leven gewekt worden als we willen blijven verderleven op deze Aarde. Wie alles respecteert als een levend wezen, kan geen grote vernietigingen aanbrengen. Mens-zijn betekent animist zijn; we zijn het altijd geweest en moeten het zijn om te blijven voortbestaan. Animisme zorgde voor de balans.
Galliërs en Germanen
Ons uniek stukje Aarde vormde ons. Specifieker nog bepaalden de leefomgeving, het reliëf, het klimaat, de plantengroei, de aanwezige diersoorten enz. de precieze vorm van animisme, de cultuur, die elk volk en elke stam beoefende. Het animisme van de toendra is evengoed animisme als dat van de tropische jungle, maar heel anders. De omgeving bepaalt HOE we in relatie leven met de bezielde Ander.
Zo ook kan het animisme van deze streken niet hetzelfde zijn. We hadden hier een mengvorm van Gallische en Germaanse animistische culturen. En zelfs die culturen verschilden van streek tot streek. Samenleven met de Rhone vraagt iets anders dan de Schelde of Dijle, heuvels met eikenbossen vormen jou anders dan bergen met sparren. Bovendien is het in een lange koude winter belangrijker om offers (een manier om levensbelangrijke verbinding aan te gaan) te brengen aan de donkere Moederkrachten dan in een land van korte zachte winters.
Ons eigen animisme zit in onze genen. Veel meer dan de manieren waarop de indianen van de prairie al duizenden jaren met de geesten van het land verbinden. Hoe meer je de wegen van hier gaat beoefenen, hoe meer je dat gaat herkennen en erkennen, en hoe meer dat in jou wakker wordt. En dan voel je de bekrachtiging van je wortels. Dat zijn die reservestoffen die vrijkomen om nieuwe scheuten te maken. Nieuwe scheuten, maar toch dezelfde Boom, want dezelfde wortels nog steeds.
Germaans gewortelde zweethutceremonie
Veel van onze wegen is verdwenen, maar er zijn echt genoeg resten om terug tot leven te wekken. Op de foto zie je verdroogde berkentakken. Vorige zweethutceremonie hebben we ze gebruikt om elkaar (zachtjes) te zuiveren door op elkaars rug te slaan. Berk is namelijk een boom van zuivering, en alle bomen waren hier belangrijk om te verbinden met spirituele krachten van Boven, Beneden en Midden. Het is een manier om boze geesten (gestagneerde energie die ons uitput) te verdrijven en nieuwe levenskracht bij elkaar op te wekken).
Ik ga proberen deze takken en hun blaadjes terug bruikbaar te maken door ze in water te weken. We wekken de oude gewoonten van hier terug tot leven zodat de gemeenschap, van menselijke én niet-menselijke personen, kan herleven. Het is een bijdrage aan het antwoord op de vraag ‘Wie zijn wij?’
Wij zijn geen indianen van de prairie, noch van de jungle. Ook zijn we geen Siberiërs (hoewel we met hen in gewoonten en genen wel iets gemeen hebben). Nee, wij zijn mensen van hier, van deze tijd, mét Gallische en Germaanse wortels. En geen plant zonder wortels. Het is inderdaad goed om te leren van andere volkeren die het animisme nog beoefenen. Maar het is goed om voorzichtig te zijn met ons dingen eigen te maken. Dingen die hier geen wortels hebben, in ons geen wortels hebben. Animisme is respect, ook voor de gewoonten en geworteldheden van andere volkeren, én voor onze eigen wortels.
De berkentakken gaan we gebruiken volgende zweethutceremonie op 25 mei. Er zijn nog plaatsen vrij. Als het experiment met het weken niet lukt is dat niet zo erg. Hier groeit namelijk nog steeds Berk. Onze zweethutceremonies zijn meer en meer geworteld in onze Gemaanse en Gallische tradities.
Kom je mee ontdekken wie wij zijn, en dus wie jij bent? Schrijf je via de link hieronder in.
